منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ بینالود یکی از نواحی طبیعی برجستهٔ ایران است که در استان خراسان رضوی قرار گرفته و بخش‌هایی از رشته‌کوه بینالود را دربر می‌گیرد. این منطقه در مرکز این رشته‌کوه‌ها و در فاصلهٔ نزدیک به شهرهای طرقبه‌شاندیز، نیشابور و چناران واقع شده‌است و در سال 1389 با مساحتی بیش از 64٬399 هکتار در فهرست مناطق حفاظت‌شده قرار گرفت تا از ارزش‌های زیست‌بومی و تنوع گونه‌های گیاهی و جانوری آن صیانت شود. رشته‌کوه بینالود خود از شاخص‌ترین بسترهای طبیعی در شمال شرق ایران است که بلندترین قلهٔ آن، قلهٔ بینالود با ارتفاع حدود 3٬211 متر، به‌عنوان یکی از نمادهای طبیعی منطقه شناخته می‌شود.

این منطقهٔ حفاظت‌شده دارای تنوع زیستی برجسته‌ای از گیاهان و جانوران است که از جملهٔ آنها می‌توان به گونه‌های بزرگ پستاندار مانند قوچ و میش، گراز و آهو و پرندگان شکاری چون عقاب و شاهین اشاره کرد؛ همچنین زیستگاه‌های مرتفع و صخره‌ای بینالود، بسترهای گیاهی متنوعی دارند که شامل گیاهان علفی، بوته‌ای و برخی عناصر بومی متعلق به ناحیهٔ فلوژِئوگرافی ایران–توران است. بخش‌هایی از این پوشش گیاهی عناصر خاص با پراکنش منطقه‌ای را نیز در خود جای داده‌اند که نشان از تاریخ تکاملی پیچیدهٔ زیست‌بوم‌های این رشته‌کوه دارد.

برای دسترسی به منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ بینالود می‌توان از شهرهای مشهد یا نیشابور حرکت کرد و به سمت جاده‌های کوهستانی و روستاهای حاشیهٔ رشته‌کوه بینالود رانندگی نمود تا به ورودی‌های طبیعی منطقه رسید؛ مسیرهای پاکوب و راه‌های فرعی متعدد، دسترسی به بخش‌های مختلف ارتفاعات را مهیا می‌سازد. بهترین زمان بازدید از این منطقه فصل‌های بهار و اوایل پاییز است که هوا ملایم‌تر بوده و طبیعت در اوج سرسبزی و تماشایی خود قرار دارد. بازدیدکنندگان باید اصول طبیعت‌گردی مسئولانه را رعایت کنند، از ترک مسیرهای مشخص‌شده خودداری نمایند، زباله‌ها را جمع‌آوری کنند و از ایجاد سروصدا یا نزدیک شدن بیش‌ازحد به حیات‌وحش پرهیز کنند تا بقای زیست‌بوم و تجربهٔ بازدید برای دیگران حفظ شود.