پارک ملی خجیر در کنار پارک ملی سرخه حصار، به عنوان بخش کوچکی از منطقه حفاظت شده جاجرود به شمار می‌رود که یکی از قدیمی‌ترین مناطق حفاظت شده در جهان است. این پارک از کوهستان‌های بلند و تپه ماهورهای مرتفع و نیمه‌مرتفع تشکیل می‌شود که ارتفاع آن از 1200 تا 2138 متر متغیر است. قله‌های مهم پارک ملی خجیر شامل قله زلزله، بارجمالی، سروکوه، زیرک چال، آسمان کوه، گویداغ، جنگل سوخته و دربندک می‌شود. بارندگی در پارک ملی خجیر و سرخه حصار بیشتر ناشی از جریان‌های غربی و مدیترانه‌ای است که نزدیک به هشت ماه از سال، از اوایل پاییز تا نیمه‌های بهار، به تناوب منطقه را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. منابع آبی این پارک، رودخانه جاجرود و چشمه‌های دره چنار، باغ انگوری، سنگ‌بندی، باغ اناری، باغشاه، سیدرضا و نایب علی هستند.

منابع آب کافی، پناهگاه‌های متعدد و پوشش گیاهی متناسب با نیاز گونه‌ها، مجموعا زیستگاه مناسبی در دو پارک ملی خجیر و سرخه حصار و منطقه حفاظت‌شده جاجرود فراهم کرده‌اند؛ با توجه به همسایگی این دو پارک ملی، نوع جانوران و گیاهان آنها نیز بسیار شبیه به هم است؛ اما خجیر با حفظ فاصله خود از تهران، فضایی بکرتر و سالم‌تر را برای جانداران فراهم کرده است و از بهترین زیستگاه‌های البرز مرکزی به شمار می‌رود.

پارک ملی خجیر مانند سایر پارک های دیگر امکان برپایی پیک‌نیک را به شما نمی‌دهد؛ چرا که منجر به آلوده شدن محیط زندگی جانداران این پارک می‌شود. به این نکته توجه کنید که خجیر بیشتر یک پارک علمی است و به شما فرصت می‌دهد تا با گونه‌های خاص و ارزشمند گیاهی و جانوری آشنا شوید. زمان بازدید با توجه به فاکتورهایی نظیر فصل زادآوری و تولید مثل حیات وحش منطقه و خطرات حضور انسان‌ها، اوایل تیرماه تا اوایل آبان ماه است. خجیر برای دوستداران مناطق بکر و دست نخورده، یک انتخاب‌ عالی می‌باشد؛ چون تردد انسان‌ها در آنجا کم بوده و برای بازدید از آن، مجوز از سازمان حفاظت محیط زیست لازم است.