چاه غار بگلیجه در استان همدان و شمال روستای سرخ‌آباد واقع شده است. عمق این چاه معادل 35 متر است و  پیمایش آن بدون استفاده از ابزار فنی غارنوردی ممکن نیست. برخلاف بسیاری از غارها، بگلیجه برای گردشگری دوست‌داران طبیعت مناسب نمی‌باشد و تنها غارنوردانی که تجربه و آمادگی لازم را دارند، می‌توانند به ژرفای آن دست یابند. از این رو، بگلیجه بیشتر به‌عنوان غاری آموزشی و علمی شناخته می‌شود و در بررسی‌های زمین‌شناسی کاربرد فراوانی دارد. این غار-چاه در دامنه جنوبی کوه «قزل قیه»، یا کوه سرخ‌رنگ قرار دارد و دهانه آن به‌قدری بزرگ است که از فاصله 500 متری قابل رؤیت است. بگلیجه دو دهانه دارد که یکی از آن‌ها تنگ‌تر بوده و گذر از آن دشوارتر است.

تالار نخست غار، که شباهت زیادی به گنبد دارد، 10 متر قطر دارد، اما برای رسیدن به آن باید از کف چاه با استفاده از سنگ‌نوردی عبور کرد. کف چاه به شکل دایره است و از تالار نخست، راه‌هایی به دیگر بخش‌های غار و تالار دوم دیده می‌شود. با پیمودن تالار نخست، به دهلیزی می‌رسید که سراسر پوشیده از چکیده‌ها (استالاگمیت‌ها) و آبشار سنگ‌ها است. گستردگی تالار دوم حدود 40 متر برآورد شده است و در انتهای آن شکافی دیده می‌شود که از غارسنگ‌ها انبوه شده است. غارسنگ‌ها سنگ‌هایی هستند که بر اثر چکیدن آب‌های فرورُو در فضای غار به‌وجود آمده‌اند. گمان می‌رود که در پشت شکاف دهلیز دوم، تالارهای دیگری وجود داشته باشد که هنوز دست‌نخورده باقی‌مانده‌اند. این احتمال که دور از ذهن نیست، نشان‌دهنده‌ی این است که بگلیجه هنوز ناشناخته‌های بسیاری در خود دارد و کشف این رازها نیازمند زمان و پیمایش‌های علمی‌تر است.

تالارهای بگلیجه به هم پیوسته‌اند و فضای تو در تویی را شکل داده‌اند. بدنه‌ی تالار نیز از چکیده‌های متنوعی پوشیده شده است که اندازه‌های مختلفی دارند. برخی از آن‌ها بسیار بلند و برخی دیگر کوچک و نازک هستند. هنگامی که از کف غار به بالا نگاه می‌شود، چکیده‌های ستون‌مانند غار به‌گونه‌ای دیده می‌شوند که گویی درهم پیچیده و گره‌هایی ناگشودنی ساخته‌اند. این شکل‌ها، همچون تمامی غارهای دیگر، از رسوبات کربنات کلسیمی که در غار وجود دارد، بر اثر میلیون‌ها سال فرسایش و واکنش‌های طبیعی به‌وجود آمده‌اند.