میدان نقش جهان، که در گذشته با نام میدان شاه شناخته می‌شد، در مرکز شهر اصفهان واقع شده و به‌عنوان یکی از باشکوه‌ترین یادگارهای دوره صفوی، جایگاهی ممتاز در تاریخ و معماری ایران دارد. این میدان در دوران شاه‌عباس اول صفوی، بین سال‌های 1598 تا 1629 میلادی ساخته شد و هدف از احداث آن، تبدیل اصفهان به پایتختی منظم، باشکوه و منطبق بر الگوهای شهری اسلامی بود. وسعت چشمگیر میدان، با طولی حدود 560 متر و عرضی نزدیک به 160 متر، آن را در شمار بزرگ‌ترین میدان‌های تاریخی جهان قرار داده و به سبب هماهنگی کامل در طراحی و ساخت، در فهرست میراث جهانی یونسکو نیز به ثبت رسیده است.

چهار بنای باشکوه در اطراف میدان نقش جهان قرار دارند که هریک نمادی از جنبه‌ای از فرهنگ و شکوه عصر صفوی‌اند: مسجد امام با گنبد فیروزه‌ای درخشان و معماری باشکوهش، مسجد شیخ لطف‌الله با طرح‌های منحصربه‌فرد و بدون مناره، کاخ عالی‌قاپو با ایوان مرتفع و ستون‌های چوبی، و درگاه قیصریه که به بازار بزرگ اصفهان راه دارد. این ترکیب بی‌نظیر از بناهای مذهبی، حکومتی و تجاری، میدان را به صحنه‌ای زنده از تلاقی هنر، مذهب و زندگی اجتماعی در دوران طلایی صفویه بدل کرده است. میدان نقش جهان از لحاظ تاریخی و فرهنگی اهمیت بسیاری دارد؛ در تاریخ 8 بهمن 1313 در فهرست آثار ملی ایران به شماره 102 ثبت شد و در اردیبهشت 1358 به شماره 115 به عنوان نخستین اثر ایرانی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

برای دسترسی به میدان نقش جهان، کافی است به مرکز بافت تاریخی اصفهان بروید؛ میدان در محدوده‌ای قرار گرفته که به‌راحتی با وسایل نقلیه عمومی، تاکسی یا حتی پیاده از خیابان سپه و چهارباغ قابل دسترسی است. بهترین زمان بازدید از این میدان باشکوه، فصل بهار تا اوایل پاییز است، زمانی که آب‌وهوا دلپذیر و نور خورشید برای عکاسی مناسب است. رعایت اصول طبیعت‌گردی و گردشگری مسئولانه در این مکان شامل احترام به بناهای تاریخی، عدم لمس و آسیب به کاشی‌کاری‌ها، حفظ پاکیزگی محیط و رعایت سکوت در فضاهای مذهبی است تا این میراث گران‌سنگ برای آیندگان نیز ماندگار بماند.