منطقه حفاظت‌شده جاجرود در 30 کیلومتری شمال ‌شرق تهران قرار دارد و پارک‌های ملی سرخه حصار و خجیر در محدوده آن واقع شده‌اند. وسعت‌ منطقه حفاظت‌شده جاجرود 56624 هکتار و بلندترین نقطه مجموعه قله آراکوه به ارتفاع 2649 متر و پست‌ترین آن دشت سنگ‌تراشان به ارتفاع 1100 متر است. منطقه حفاظت‌شده جاجرود دارای اقلیم نیمه‌صحرایی، کوهستانی و آب‌و‌هوای معتدل و نسبتا خشک است. حداکثر و حداقل درجه حرارت معادل 42 و 30- درجه سانتی‌گراد در ماه‌های تیر و اسفند است. 

پوشش گیاهی این منطقه از جنوب به‌سمت ورامین گسترده است و به‌علت بارندگی اندک، خشک با سیمای گیاهان کویری با تراکم اندک و پراکندگی نامنظم است. گونه‌های خشبی، خاردار و پاکوتاه دراینجا وجود دارد که گاهی به‌صورت محدود نیز دیده می‌شوند. به‌طور کلی گونه‌هایی مشخص و قابل رویت عبارت‌اند از گز، تاغ، قیچ، اسکنبیل، آشنان، جغجغه، آترپلکس، کاروان‌کش، پرند، کور، گون، درمنه، خار شتر و اسپند که در مناطق دشتی و کوه‌های خشک پراکنده‌اند. مانند ارتفاعات گویداغ پوشش گیاهی استپی بیشتر کوهپایه‌ها و دامنه کوه‌ها را پوشانده است. در پارک‌های ملی خجیر و سرخه‌ حصار و منطقه‌ حفاظت‌شده جاجرود دو گونه‌ دوزیست‌ به نام‌ وزغ‌ سبز و قورباغه‌ معمولی ‌زندگی می‌کنند. در این منطقه یک گونه‌ غیربومی به نام قزل‌‌آلای رنگین‌کمان‌ و 5 گونه‌ بومی وجود دارند که عبارت‌اند از ماهی سیاه، سس‌ ماهی (حمایت شده)، ‌سگ‌ ماهی جویباری، عروس‌ ماهی و ماهی کولی.

منطقه حفاظت‌شده جاجرود دارای اقلیم نیمه‌صحرایی، کوهستانی و آب‌و‌هوای معتدل و نسبتا خشک است. حداکثر و حداقل درجه حرارت معادل 42 و 30- درجه سانتی‌گراد در ماه‌های تیر و اسفند است. بیشترین و کمترین بارش متوسط سالانه را معادل 731 و 198 میلی‌متر تخمین زدند. بهترین زمان برای بازدید از این منطقه بهار و تابستان است. زیرا در این فصول دمای هوا مناسب و طبیعت در بهترین حالت خود قرار دارد.