زیگورات دوراونتاش که در زبان فارسی به نام چُغازَنبیل شناخته می‌شود، نیایشگاهی باستانی مربوط به تمدن ایلام است که در حدود 1250 سال پیش از میلاد ساخته شده است. نام این بنا در زبان آشوری Dūr Untaš و در زبان ایلامی Āl Untaš dNapiriša ذکر شده است. واژه «چُغا» در زبان لری به معنی تپه و «زنبیل» به معنی سبد است. این زیگورات به‌عنوان بخش مرکزی از شهر باستانی دوراونتاش (اونتاش) شناخته می‌شود و در نزدیکی شهر شوش در استان خوزستان قرار دارد. چغازنبیل در سال 1979 میلادی به عنوان نخستین اثر ایرانی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد و از آن زمان تاکنون به‌عنوان یکی از نمادهای برجسته معماری دینی باستان مورد توجه قرار گرفته است.

معماری زیگورات چغازنبیل از جنبه‌های مختلف منحصر به فرد است و آن را در کنار زیگورات‌های میان‌رودان به یکی از مهم‌ترین سازه‌های مذهبی باستانی تبدیل کرده است. این بنا نه تنها از نظر تاریخی اهمیت دارد، بلکه نماد تمدنی است که پیش از دوران هخامنشیان در ایران شکوفا شده بود. بسیاری از خاورشناسان، چغازنبیل را قدیمی‌ترین بنای مذهبی شناخته‌شده در ایران می‌دانند و آن را گواهی بر پیشرفت معماری و مهندسی در دوره ایلامی می‌دانند.

چغازنبیل در جنوب‌غربی ایران و در محدوده شهرستان شوش در استان خوزستان واقع شده است. این سازه در نزدیکی منطقه باستانی هفت‌تپه، 35 کیلومتری غرب شهر باستانی شوشتر و 40 کیلومتری جنوب‌شرقی شهر شوش قرار دارد. به دلیل واقع شدن در غرب رودخانه دز، این نیایشگاه از نظر تقسیمات جغرافیایی جزء شهرستان شوش به شمار می‌رود. دسترسی به چغازنبیل از طریق جاده‌های شوش به اهواز و همچنین مسیر جاده شوشتر به هفت‌تپه (جاده کشت و صنعت کارون) امکان‌پذیر است.