نهر داریون یکی از قدیمی‌ترین کانال‌های دست‌ساز ایران است که در شهر تاریخی شوشتر، استان خوزستان قرار دارد. این نهر از شاخه شطیط رود کارون منشعب می‌شود و با عبور از میان شهر، دوباره به کارون بازمی‌گردد. ساخت نهر داریون به دوران داریوش بزرگ هخامنشی نسبت داده می‌شود و هدف از آن، هدایت آب به دشت‌های حاصلخیز اطراف شوشتر و تأمین آب آشامیدنی و کشاورزی بوده است. این کانال تاریخی را گاهی «دارا»، «داریوش» یا «نهر دارا» نیز می‌نامند؛ نام‌هایی که همگی اشاره به ارتباط آن با داریوش بزرگ هخامنشی دارند. در برخی متون نیز از این سازه آبی با عنوان «کانال داریون» یاد شده است. تنوع این نام‌ها نشان‌دهنده قدمت و اهمیت ویژه این نهر در تاریخ و فرهنگ منطقه شوشتر است.

دهانه ورودی نهر در زیر قلعه سلاسل قرار دارد و با سیستم دقیقی از سدها و میراب‌ها، جریان آب آن کنترل می‌شده است. این نهر همچنین نقشی اساسی در خنک‌سازی منازل بافت قدیمی شهر داشت، به طوری که از طریق شوادان‌ها (زیرزمین‌های سنتی)، هوا را خنک و مطبوع می‌کرد. پل‌بند شادروان که اندکی پایین‌تر از محل انشعاب نهر ساخته شده، با بالا آوردن سطح آب، بهره‌برداری بهتر از این کانال را ممکن می‌ساخت.

نهر داریون به همراه دیگر بخش‌های مجموعه سازه‌های آبی شوشتر، در سال 1388 شمسی (2009 میلادی) در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد. این مجموعه، که یکی از شاهکارهای مهندسی آب در جهان به شمار می‌رود، نشانه‌ای از نبوغ ایرانیان باستان در مدیریت منابع طبیعی است. بازدید از نهر داریون تجربه‌ای جذاب برای علاقه‌مندان به تاریخ، معماری و فناوری‌های کهن به شمار می‌آید.