دروازه قرآن شیراز، یکی از آثار تاریخی برجسته این شهر، در شمال شرقی شیراز و در تنگه الله‌اکبر میان کوه‌های چهل‌مقام و باباکوهی واقع شده است. این دروازه در دوران عضدالدوله دیلمی از حکام آل‌بویه در قرن چهارم هجری قمری ساخته شد و در دوره زندیه توسط کریم‌خان زند بازسازی شد. در بالای دروازه، اتاقکی برای نگهداری قرآن هفده‌من قرار داشت که به اعتقاد مردم، عبور از زیر آن موجب برکت و دفع بلا می‌شد. این قرآن در حال حاضر در موزه پارس شیراز نگهداری می‌شود.

معماری دروازه قرآن با طاقی بزرگ و تزئینات کاشی‌کاری رنگارنگ، جلوه‌ای خاص به این بنا بخشیده است. این دروازه دارای یک دهنه بزرگ و دو دهنه کوچک در دو سوی آن است و راه‌پله‌ای در دهنه غربی به اتاق بالای دروازه می‌رسد که قرآن محافظ مسافران در آن جای گرفته است. اتاق دارای سه پنجره مشبک کاشی‌کاری شده است و در دهنه شرقی، آرامگاه حاج حسین ایگار قرار دارد. دروازه قرآن به‌عنوان نمادی از فرهنگ و تاریخ ایرانی در شیراز شناخته می‌شود و در تاریخ 19 آذر 1375 با شماره 1800 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. امروزه بازدیدکنندگان از دروازه قرآن علاوه بر زیبایی و شکوه بنای تاریخی، می‌توانند از محوطه اطراف نیز لذت ببرند. تندیس طاووسی ساخته شده از گل‌های طبیعی و محوطه‌سازی‌های انجام شده در اطراف دروازه، جذابیت آن را دوچندان کرده و فضایی دلنشین و تازه‌کننده برای گردشگران فراهم می‌کند.

برای دسترسی به دروازه قرآن، می‌توان از شمال شرقی شیراز و از مسیر خیابان‌های «شیراز» و «تنگه الله‌اکبر» به آن رسید. دروازه قرآن در نزدیکی آرامگاه خواجوی کرمانی و باغ جهان‌نما قرار دارد و دسترسی به آن از طریق وسایل حمل‌ونقل عمومی یا خودروی شخصی امکان‌پذیر است. بهترین زمان برای بازدید از دروازه قرآن، عصرهاست که چراغ‌های آن روشن می‌شود و فضای زیبایی ایجاد می‌کند. بازدید از این بنا رایگان است و در تمام ساعات شبانه‌روز امکان‌پذیر می‌باشد.