می‌توان گفت که غارنوردان دشوارترین پیمایش خود را در غار پرآو تجربه می‌کنند. این دشواری در ورود به غار هم وجود دارد و دهانه ورودی غار به گونه‌ایست که باید به حالت پا مرغی به آن وارد شد. پس از ورود به غار، سرمای هوا کار را بسیار دشوار می‌کند. به دلیل وجود یخچال‌های طبیعی و ارتفاع بالای این غار در هیچ نقطه از آن دمایی بالاتر از 3-1 درجه سانتی‌گراد ثبت نشده است. بدنه و دیوار سنگی خشن و متخلخل غار باعث می‌شود که لباس غارنوردان در حین پیمایش پاره شود و آب سرد و سرما به لباس‌ها و سطح بدن نفوذ کند که بر دشواری‌های پیمایش می‌افزاید. در این شرایط عبور از سوراخ‌های تنگ غار، که آبی با دمای نزدیک صفر درجه در کنار آن‌ها جریان دارد هم دشواری دیگری ست که غارنوردان در پرآو با آن سر و کار دارند. پیمایش سینه‌خیز در بخش‌هایی از غار اجباری ست و تنگ گل‌خیز اولین محل پیمایش سینه‌خیز به شمار می‌آید . گذرگاه‌های تنگ و محل‌هایی موسوم به خرچنگ‌رو، ریزشی‌بودن برخی از قسمت‌های غار، دیواره‌های خطرناک و چاه‎‌های عمیق‌، پرآو را در دنیا به غاری صعب‌العبور و سخت مشهور کرده است و حتی پنج غارنورد ایرانی در آن جان باخته‌اند. بد نیست بدانید اجساد برخی از آنها هیچ وقت به بیرون از غار منتقل نشده است.