سد درودزن، یکی از مهم‌ترین سازه‌های آبی استان فارس، در 50 کیلومتری شمال‌غربی مرودشت و بر روی رودخانه کُر احداث شده است. این سد خاکی با هسته رسی، در سال 1351 به بهره‌برداری رسید و نقش حیاتی در تأمین آب آشامیدنی شهرهای شیراز و مرودشت و همچنین آبیاری دشت‌های کشاورزی اطراف ایفا می‌کند. دریاچه پشت سد، با مساحت حدود 55 کیلومتر مربع، یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های مصنوعی ایران به‌شمار می‌رود و در کنار اهمیت اقتصادی، به‌عنوان یک جاذبه گردشگری محبوب نیز شناخته می‌شود. نام پیشین سد درودزن، «سد داریوش» بوده است. بنابر روایت‌های تاریخی، هخامنشیان حدود 2400 سال پیش به دلیل نیاز به منابع آبی در این منطقه، اقدام به ساخت سدی در حوالی روستای درودزن کردند.

این سد که به دستور داریوش هخامنشی ساخته شد، با بهره‌گیری از مهندسی پیشرفته آن زمان و نیروی انسانی ایرانی، به‌عنوان یکی از سازه‌های پیشرفته دوران خود شناخته می‌شد. در دوران پهلوی و با توجه به نیاز فزاینده به منابع آبی، تصمیم به ساخت سدی بزرگ‌تر در همان محل گرفته شد. بدین ترتیب سد فعلی در بهترین نقطه از مسیر رود کر احداث شد و بقایای سد تاریخی داریوش برای حفظ آن، به مکانی در سه کیلومتری محل اصلی منتقل گردید. پوشش گیاهی اطراف سد درودزن متنوع و شامل گونه‌هایی مانند بنه (پسته کوهی)، بادام کوهی، انجیر وحشی، زالزالک، چنار و گردو است. این منطقه همچنین زیستگاه گونه‌های جانوری متنوعی از جمله قوچ، میش، بز وحشی، خرس، سمور و پرندگان شکاری مانند عقاب و شاهین است. حضور این گونه‌ها، نشان‌دهنده سلامت زیست‌بوم و اهمیت حفاظتی این ناحیه برای تنوع زیستی است.

برای دسترسی به سد درودزن، از شهر شیراز به سمت مرودشت حرکت کرده و سپس وارد جاده کامفیروز شوید. پس از عبور از روستای درودزن، به دریاچه سد خواهید رسید. مسیر دارای جاده‌ای آسفالته و مناسب برای سفرهای خانوادگی است. بهترین زمان بازدید از این منطقه فصل بهار و تابستان است که طبیعت در اوج زیبایی خود قرار دارد و شرایط آب‌وهوایی مساعد است. بازدیدکنندگان باید اصول طبیعت‌گردی مسئولانه را رعایت کرده و از آسیب رساندن به محیط‌زیست و منابع آبی منطقه خودداری کنند تا این زیست‌بوم ارزشمند برای نسل‌های آینده حفظ شود.