مسجد کبود تبریز، که به نام «گوی مسجد» نیز شناخته می‌شود، در خیابان امام خمینی، نزدیک به میدان ساعت و جنب پارک خاقانی واقع شده است. این مسجد در دوران حکومت قراقویونلوها در قرن نهم هجری قمری ساخته شده و به عنوان یکی از شاهکارهای معماری اسلامی ایران شناخته می‌شود. با وجود گذشت بیش از 600 سال از ساخت آن، هنوز هم زیبایی و شکوه خود را حفظ کرده است. 

مسجد کبود به دستور سلطان جهانشاه قراقویونلو در سال 870 هجری قمری ساخته شد و به عنوان بخشی از مجموعه‌ای بزرگ‌تر به نام «مظفریه» شامل مسجد، خانقاه، کتابخانه و حمام بود. متاسفانه در اثر زلزله سال 1193 هجری قمری، بخش‌های زیادی از این مجموعه تخریب شد و تنها مسجد کبود باقی ماند. این مسجد به دلیل کاشی‌کاری‌های فیروزه‌ای و لاجوردی‌اش به «فیروزه اسلام» معروف شده است. کتیبه‌های سردر مسجد کبود که به خط نعمت‌الله البواب نگاشته شده‌اند، قدمت این بنا را در سال 845 خورشیدی تأیید می‌کنند و کاشی‌کاری‌هایی مربوط به خلفای راشدین بر دیوار بیرونی مسجد نیز به زمان حکومت سنی اوزون حسن بازمی‌گردد.

این اثر تاریخی در سال 1158 خورشیدی، بر اثر زمین‌لرزه‌ای شدید آسیب فراوان دید و گنبدهای زیبای آن فرو ریختند. پس از سال‌ها که این مسجد به صورت مخروبه باقی مانده بود، مرمت آن آغاز شد و با همکاری هنرمندان، بخش‌های مختلف بنا از جمله زیرکاری، سفیدکاری، طرح‌ها و کتیبه‌ها بازسازی و بازآفرینی شدند. همچنین برای حفظ نقوش و رنگ‌ها، خطوط اطراف شیار زده و رنگ‌آمیزی شده و با لایه‌ای محافظت شده‌اند تا این اثر تاریخی ارزشمند برای نسل‌های آینده حفظ شود. مسجد کبود از آجر و در برخی قسمت‌ها از سنگ مرمر ساخته شده است. معماری آن به سبک آذری است و دارای گنبدی بزرگ با پوشش کاشی‌کاری‌های زیبا و رنگارنگ است. در داخل مسجد، تزیینات هنری شامل کتیبه‌های خوش‌نویسی، نقوش اسلیمی و هندسی، و کاشی‌کاری‌های معرق به چشم می‌خورد که هر کدام نشان‌دهنده ذوق و هنر معماران آن دوران است.